Wybuch (obfitości)

W mojej głowie toczy się zagorzała dyskusja o tym, czy to hardcore, czy może jednak po prostu piękny dzień.
Wstałam dziś o 6.
Przed 8. przyjedzie tutaj ekipa ogrodnicza, która przez kolejne dni będzie nam robiła ogród.
Zrywanie darni, kładzenie systemu nawadniającego, wykładanie agrowłókniny, nasadzenia, ściółkowanie żwirem.
Dużo roślin się pojawi, wiele z nich będzie teraz kwitło.
Będzie pięknie! Będzie na bogato, będzie wybuch obfitości!
A ja jestem przerażona.

Wczoraj już miałam taki przedsmak tego uczucia, którego się tak boję.
Wczoraj mieliśmy tu koszenie trawnika w stereo, a ja uciekłam z domu, bo dźwięk kosiarki sprawiał, że chciałam się schować pod łóżko.
Mniej więcej wiem, o co chodzi. Wiem, jak działa trauma.
Uciekłam więc w ramiona Sandry, która mnie wytuliła z radości, a ja za chwilę już zapomniałam.
Może to jest jakieś rozwiązanie – uciekać, kiedy będzie tu zbyt dużo ludzi na moim podwórku?

Po ekipie ogrodniczej przyjedzie też geodeta, ale już o 11. będzie tu Basia ze swoim sprzętem do masowania.
W najgorszym wypadku po prostu zasnę na leżance!

Jakoś to przeżyję, a kiedyś będzie tu cudny ogród.
Nie wiem dokładnie kiedy, bo jeszcze tarasy robią panowie.
Już w sobotę przyjadą robić odwierty i zalewać fundamenty w tych wykopach, które robili ostatnio.

A ja ciągle sama z nimi wszystkimi.
Oh, geez…

Ale to ja swoimi reakcjami decyduję o świecie.
To ja stwarzam swój świat.
Idę pod prysznic, idę coś zjeść, włączę zdartą playlistę Latino Caliente.
Czeka mnie piękny dzień!

Pa!