Spiritual drought

Miałam czas, aby przemyśleć pewne sprawy i chociaż trochę zintegrować w sobie te kilka dni spędzonych na Biennale. Wbrew temu, co napisałam wcześniej, nie było mi jednak dane zasnąć. Tak jak samolot, którym we wtorek przyleciałam z Warszawy, ten pociąg był wypełniony ludźmi sztuki i szybko popadłam w rozmowę tak przepastną, że ocknęłam się dopiero w Zurychu, gdzie pierwszy pociąg na mojej trasie kończył bieg.

Mieszają się we mnie te wrażenia, obserwacje i myśli. Idea międzynarodowej wystawy sztuki, podczas której całe miasto staje się przestrzenią wystawienniczą, jest niesamowita. Biennale wciąga jak wir…

I tego właśnie dotyczą myśli, które nie chcą mnie opuścić w Bazylei. Jak i kiedy tworzyć, jeśli wydarzenia branżowe zdają się nigdy nie kończyć, a jedynie przemieszczać po całym globie? Kiedy One/Oni tworzą??? Czyż nie jest tak, że do uprawiania sztuki potrzeba kontaktu ze sobą? Czy wszyscy potrzebują do tego samotności? A może wcale nie…

O tym i o innych nurtujących mnie kwestiach będę miała okazję porozmawiać z utalentowaną, wrażliwą artystką z Zimbabwe Kudzanai-Violet Hwami. Poznałyśmy się w pawilonie Zimbabwe za sprawą Agnieszka Fąferek, która w Mediolanie doradza kolekcjoner(k)om w kwestii sztuki.

Wbrew pozorom to wcale nie krowy na obrazach Violet są naszą wspólną platformą porozumienia, lecz nasza potrzeba samotności. Kiedy Violet oznajmiła, że jest “pustelnikiem”, wiedziałam, że się dogadamy – chociażby milcząc obok siebie w idzbarskich lasach.

I tak właśnie się umówiłyśmy.
Na wizytę Violet w Idzbarku.
Ciekawe, jak malarka z Zimbabwe przetworzy twórczo wizytę na Mazurach.

Swój pierwszy obraz z tryptyku opisała jako suszę duchowości.

A tutaj Agnieszka z artystką Georginą Maxim. Poniżej dwie prace artystki, która w swojej sztuce używa skrawków materiałów.