Sparkle of joy

Dzień dobry z pociągu relacji Swansea-London Paddington.
Nie było mnie tu przez chwilę, bo tradycyjnie szwankowały mi internet i ładowarka telefonu. To już standard. Odkąd posiadam takie gadżety jak laptop czy telefon komórkowy, one wszystkie mają awarie zasilania. Tak, dopatruję się w tym analogii do swojego sposobu funkcjonowania. Tak, wyciągam wnioski i wdrażam je.

Anyway.
Dotarłam do Swansea we wtorek.
W Kolonii Marta odprowadziła mnie na tramwaj, później pojechałam sobie wygodnie do Brukseli, gdzie – z największą suwerennością i w głębokim spokoju – wykonałam swoją ulubioną sztuczkę. Będąc 1,5 przed czasem nie zdążyłam na pociąg. Nie wiedziałam, że pociąg Eurostar z Brukseli do Londynu rządzi się podobnymi prawami jak samolot – kontrola bezpieczeństwa, zamykanie bramek 30 min przed odjazdem, odrębna cześć dworca, kontrola paszportowa. Kiedy pani w okienku bezpłatnie wymieniła mój bilet na późniejszy pociąg, siedziałam nieco skonsternowana i próbowałam złapać połączenie z internetem, aby sprawdzić nowe połączenia z Londynu do Swansea. Wiadomo było, że nie zdążę na to połączenie, na które miałam bilet. W poszukiwaniach pomógł mi siedzący właśnie w Ostródziaku AleMężczyzna. Na szczęście działało chociaż połączenie telefoniczne.

Kiedy godzinę później celniczka nie mogła zeskanować mojego dowodu, pomyślałam, że już nic mnie nie zdziwi i być może mam po prostu zostać w tej Brukseli. Ale nie. Po kilku minutach przyszedł jej z pomocą celnik i bez problemu zeskanował dokument. – You needed a masculine touch – powiedziała pani w okienku oddając mi dowód. Nic dodać, nic ująć.

Podróż Eurostarem okazała się nad wyraz ekskluzywna.
Chciałabym tak podróżować przez całą Europę.
Czerwony dywan, wygodne siedzenia, ciepły posiłek i napój (także wino) w cenie biletu, potem brytyjska herbata podawana z mlekiem nalewanym ze srebrnego czajniczka. Do dyspozycji podróżujących są świetne magazyny wnętrzarskie i modowe w językach francuskim i angielskim. Jak blado i plebejsko wypada na tym tle rejs lotniczy. Brrrrr. Szkoda, że ten etap trwał tylko dwie godziny.

Na dworcu Paddington, od którego swoje imię wziął słynny miś – bohater mojego dzieciństwa, okazało się, że najlepiej będzie, jeśli pojadę pociągiem za 2,5 godziny, W innym wypadku straty finansowe byłyby dość dotkliwe – przynajmniej z punktu widzenia matriksa. Pomyślałam, że pojadę tym późniejszym i zobaczę, co się stanie. I kiedy tak siedziałam w poczekalni, przypomniałam sobie, że przecież zaraz za rogiem jest ten hotel, który w kwietniu bezprawnie pobrał ode mnie z karty kredytowej całkiem sporą sumę. Wbrew zapewnieniom kwoty tej nie oddał.

No i poszłam do tego hotelu.

Sprawę omówiłam w kilka minut i byłam wolna.
W drodze powrotnej na dworzec usiadłam przy małej kafejce ze zdrową żywnością i tak sobie spędziłam to popołudnie zanim kolejnym pociągiem odjechałam do Swansea. Do hotelu dotarłam po 13 godzinach podróży.

To była jedna z najpiękniejszych przepraw w moim życiu.
Dane mi było poczuć i doświadczyć w pełni stan bycia w podróży i przemieszczania się przez różne kraje i kręgi kulturowe. Tak bardzo już przywykliśmy do latania, że pozbawiamy się tych cennych wrażeń. A przecież lotniska wszędzie wyglądają tak samo i są daleko poza centrami miast. Są ziemią niczyją i taką też mają energię. Jak bardzo inne są dworce, które znajdują się w samych sercach miast. Przesiadka na dworcu daje możliwość wyjścia do miasta i poczucia genius loci miejscowości, w której się znaleźliśmy. To było cudowne doświadczenie, za które serdecznie dziękuję swojej podświadomości.

Dzisiaj swoją podróż kończę w Brukseli o godzinie 18 czasu lokalnego.
Udam się do hotelu i zobaczę, co się wydarzy.
Na wypadek, że wpadnę do worteksu, ustawię tu na dwa kolejne dni wpisy ze zdjęciami ze Swansea. W środę miałam bowiem okazję spacerować nad oceanem, co było kolejnym niezwykłym doświadczeniem. Nad lazurowym oceanem, który – jak okazało się w środę rano – jest tak blisko, że niemalże wlewa mi się do łóżka przez moje przeszklone drzwi wejściowe prowadzące wprost do pokoju numer 12a.