Poniedziałkowy wieczór. Zmrok. Mżawka. Zimno. Niczym kiepski żart
wrócił do mnie stan sprzed miesięcy i każe ćwiczyć się w pokorze i
cierpliwości (ale jak długo jeszcze???). Przez cały dzień nie dość że
dziaduję jak przejechana przez walec, to jeszcze zasypiam nad mega
nudnym zleceniem w beznadziejnym narzędziu CAT. Około 19-ej Dings po raz
kolejny daje się potrącić przez samochód. Jednym słowem: nędza.
Zamykam
laptopa, chwytam słuchawki, ciężarki i idę biegać. Kolana mnie bolą, bo
ostatnio tylko pływam. Już słyszę te pouczenia Pidżeja: “Jak boli, to
dajesz dwa razy mocniej, żeby przepompować krew. Jak Ci słabo, to
dajesz, aż zemdlejesz!” No dobra, daję. Mija minuta. W słuchawkach to:
Już mi trochę raźniej. Skręcam w lewo na kolonię, kilka metrów przede
mną stoi ciągnik. Na drogę wychodzi trzech kolesi z nieco posiniałymi
od denaturatu twarzami. To młodsza generacja, ale oczywiście ich znam –
chyba koledzy z klasy Współwieśniaka.
– “Cześć!”
– “Cze! Co biegasz? Wsiadaj do skrzynki”, mówi M’ek wskazując na przyczepę ciągnika.
Od Kuców do Totumfackiego już tylko się śmieję pod nosem.
Przy Totumfackim przez muzykę w słuchawkach ledwie przebija się okrzyk: “Eeeeee”
Zatrzymuję
się i biegnę w miejscu. To zarośnięty niczym pogromca niedźwiedzi B. na
rowerze. Dwadzieścia lat temu “the sweetest boy ever” i “the smartest”.
Dziś można go spotkać ćwiczącego asany pod sklepem albo zataczającego
się tamże z tulipanem w brzuchu.
– “Ile biegasz?”
– “Dziewięć. A Ty?” Pytanie kurtuazyjne…
–
“Dziewięć?!”(tu następuje dźwięk, którego nie umiem transkrybować – coś
pomiędzy pogardą a uznaniem) “Ja na siłownie chodzę. Do Kerfura.” (moje
totalne zaskoczenie, ale nie daję poznać…)
Wyjaśniam, że z
Pidżejem i Dyrektorem pracujemy nad wnioskiem o dotację na bezpłatną
siłownię we wiosce. B. mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, cmoka z
uznaniem.
– “Fajnie. No to nara.”
Jaki kraj, tacy homeboy’e, ale pamiętam ich z podstawówki, mam szacun na dzielni i biegać po lasach się nie boję.
Wnioski:
1. Jak masz paskudny dzień, wyjdź z domu. Nawet się wyczołgaj, jak jest źle. Nigdy nie wiadomo, co Cię tam zabawnego spotka.
2. To
nic, że pływasz prawie codziennie, aż się cała trzęsiesz z zimna. Teraz
jeszcze dowal sobie te 9 kilometrów, bo inaczej kolana Ci całkiem
wysiądą. I się ciesz, że masz gdzie, bo to są takie endorfiny, że aż
dziwne, że cały świat nie biega.
Tym oto sposobem sprawiłam sobie
bardzo, bardzo pogodny wieczór. Idę dziadować z książką, a rano dalej
to zlecenie muszę tłuc, bo mi na gładź szpachlową brakuje.
PS. Żeby nie było, zdarza mi się też obcować z bardziej kulturalnymi i rozmownymi ludźmi. Np. dzisiaj odjechali nasi najukochańsi goście z Krakowa. Dziewczynki już takie duże!
Dodaj komentarz